Sia Hollemans

Tekenen, schilderen, een passie die niet overgaat.

Ik was 4 jaar.

Als kleuter wilde ik wel elke dag op het verfbord in de klas. Maar andere kinderen moesten natuurlijk ook aan de beurt komen. Als 8 jarige heb ik getuurd en getuurd naar de tekening in mijn poëziealbum die mijn meester had gemaakt. Zo mooi! En een andere meester had zomaar op muur boven de wasbakken een meisje en een jongen geschilderd die hun handen wassen, bij wijze van spiegelbeeld. Oh, dat dat kan! Ik tekende thuis. Maar de kleurtjes waren nooit zo mooi, de stiften pluizig. Behalve toen ik de Arretje Nof -pindakaas reclames groot natekende op overtrekpapier en die voor het raam hing. Stralend als glas-in-lood?

De kunstenaar in mij leefde op toen ik tijdens mijn HBO-studie het beeldend werken weer ontdekte. Een “Oh ja, dat deed ik graag, vroeger. Tekenen. En hé, er bestaat ook zoiets als Kunstgeschiedenis”. Er ging een wereld voor mij open met materialen, mogelijkheden en uitingen.  En vooral: mensen die daar blijkbaar de tijd voor namen, hun tijd aan gaven, hun leven. Ik genoot van de opdrachten en maakte werk van binnenuit.

Na een jaartje werken-in-mijn-baan miste ik het tekenen, zocht een cursus en vond die in de deeltijdopleidingen tot docent tekenen in het voortgezet onderwijs. Wat ik toen ook ben geworden, want ja, die passie ontdekken gun ik anderen ook. Op www.siahollemans.nl en op www.sportencultuur.gorinchem.nl zie je waar je bij mij in o.a. Gorinchem en Hardinxveld-Giessendam terecht kunt voor Kunsteducatie: schilderlessen, workshops en tekencursussen op maat.

Het lesgeven in tekenen, schilderen of Beeldende Vorming is een heel andere tak van sport dan zelf werk maken natuurlijk. Het zit wel dicht bij de kern, om met Stef Bos te spreken. Daarom heb ik nog een aantal beeldende opleidingen gevolgd. Bijvoorbeeld t.b.v. PR, Creatieve Therapie en portretschilderen. Er is zoveel te leren en toe te passen als het om expressie gaat. Nu, 45 jaar na de herontdekking geniet ik nog steeds van beeldend werken. Van de structuren, materialen, kleuren, werelden die te scheppen zijn, keuzes waarin ik al zoekend kan verdwalen en weer richting kan vinden. Totdat ik ‘herken’: “Ja zo moet het werk zijn”.

De verschillen in de uitwerkingen kunnen heel groot zijn. Ooit ben ik om één hoofdstijl te vinden een projectje begonnen: dagelijks m.b.v een spiegeltje een zelfportret tekenen op een vast formaat in materiaal- en stijlkeuze van dat moment. Twee jaar later en zeven tekenboekjes verder wist ik dat die voorkeur er niet is. Zwart-wit en kleur, grof en fijntjes, naturalistisch en expressionistisch, de keuzes blijven zich afwisselen. “Oké”, dacht ik, “geaccepteerd”.

En dan het nut. Tja. Dat heb ik lang lastig gevonden. Andere disciplines hebben meer impact dan een tekening. Neem Artsen zonder Grenzen. Tot er iemand zei: “Stel dat er om elk mooi gebouw een even grote grijze schutting zou staan… Hoe zou dat dan zijn?” Tot er iemand zei: “Je werk ontroerd me. Ik moet blijven kijken”. Totdat er iemand zei: “Ik ben benieuwd wat je hebt gemaakt. Mag ik het zien?” Tot ik voelde hoe belangrijk muziek voor mij is die mij de dag anders laat zien. Hoe voedend. Tot ik besefte: “Ik ben heel gelukkig als ik beeldend werk maak. Het vervult mijn hart”.

Soms zijn periodes nogal vlak, zakelijk. De aandacht wisselt tussen opletten, aanpassen, op je plaats blijven en doorgaan. Verrassingen en overrompelingen zijn eruit. Een deel van de emotionele laag ontbreekt. Waar is dan de verwondering die een vuurtje maakt in je hart?

Wat meer opgaan in de stroming van muziek… dan gaat het luikje weer open en komt het leven terug. En het leven in een tekening die toegroeit naar kleur en expansie.