Wie zijn de kunstenaars van Kunstcafé Rivierenland en hoe gaat het met ze in deze bijzondere tijd. In deze serie willen we, door middel van een vier tal vragen, jullie kennis laten maken met de kunstenaar.

Dit keer aan het woord: Marcel Vaandrager

Hoe en wanneer is de kunstenaar in jou ontstaan….en waar sta je nu?

Tja, ik denk dat ik een jaar of 12 was toen ik een keer Willy Alfredo, de koning van de Nederlandse limericks, hoorde. Dat vond ik dat zo geweldig dat ik dat ook wilde kennen en kunnen. Daardoor ontdekte ik de kracht van taal en ben begonnen met het schrijven van limericks en gedichten. Mijn gedichten rijmen, in tegenstelling tot limericks, eigenlijk bijna nooit. Door mijn gedichten ben ik door B&W van Werkendam aangesteld als de eerste dorpsdichter van de vijf dorpen van Werkendam. Inmiddels schrijf ik ook (rijmende) liedteksten en vertaal buitenlandse (lied)teksten en gedichten.

Wanneer ben je in jouw herinnering voor het eerst in aanraking gekomen met kunst?

Eigenlijk al heel jong, ik denk dat ik een jaar of zes, zeven was toen we (ons gezin) voor het eerst na de Kerstnachtmis bij tante Truus gingen ontbijten. Ze had een drogist met boven de winkel een woning. In tegenstelling tot de steriele omgeving van de drogist, was het boven een waar klein museum met oosterse schilderijen en kleine borstbeelden van farao’s en meer. Ik was er erg van onder de indruk dat mensenhanden dit konden maken.

Wie of wat heeft jou aangezet iets met jouw talent te gaan doen?

Ik denk mijn opvoeding en met name mijn opa die vaak kwam oppassen als mijn moeder werkte (mijn vader is overleden toen ik 14 dagen oud was). Opa zei altijd: Wat je écht wilt dat kun je én alles is te leren’.

Waar ben je nu mee bezig? Waar loop je in deze coronatijd tegen aan, of zie je juist de voordelen van de beperkingen in deze tijd?

Tijdens de eerste coronagolf stroomden onze agenda’s met een rotgang leeg. Vrijdag 6 maart hadden we nog een première van een voorstelling in een theater in Gouda en daags daarop ging alles op slot. Alle voorstellingen, ons dichterspodium, evenementen en meer werden allemaal gecanceld. Ik ben (weer) piano gaan spelen, heb m’n saxofoon weer ter hand genomen en ik heb een nieuwe theatervoorstelling geschreven. Ik kwam er eigenlijk toen pas achter dat ik eigenlijk wel heel erg veel voor/met anderen bezig ben en nu aan mezelf toekwam. Natuurlijk hebben we, evenals de rest van Nederland, de kelder, de zolder, de garage en meer opgeruimd. Ik vond het eigenlijk wel best zo; lekker rustig en eindelijk tijd om de dingen voor me/onszelf te doen.
Nu met de tweede golf is Nederland kennelijk meer gewend aan de nieuwe manier van leven, want alles komt langzaam weer op gang. We hebben inmiddels een best volle uitgeversportefuille met boeken voor Nederlandse en Belgische auteurs. Ik beeldbel veel en dat bevalt goed; weet je hoeveel reistijd/benzine dat scheelt.
Daarnaast hebben we de coverpagina van de regionale weekkrant voor de kersteditie mogen leveren en ben ik liedteksten en conferences aan het schrijven. Ik heb ’t gewoon weer ouderwets druk. Tja … dus minder piano en saxofoon, dat wel.
O ja, ik ben ook m’n eigen youtube-kanaal begonnen met korte filmpjes met voordrachten en gedichten. Link naar YouTube

 Kijk voor meer werk van marcel in zijn portfolio